Браслаўшчына і шанцы фатографа: два вечары і раніца

Апошнім часам здымаю так шмат, што не паспяваю не толькі рыхтаваць матэрыялы, але нават здымкі архіваваць. Яны запасяцца ў кампутары, з кожным чарговым падарожжам дэталі папярэдняй забываюцца, эмоцыі губляюцца.

Вырашыў узяць сябе ў рукі і выкладваць знятае адразу ж. Хай будзе нешта тыпу блога, але на «Планеце Беларусь» з'явіцца большая колькасць цікавых месцаў. Глядзіш – нехта захоча праехаць па нашых слядах: менавіта для актыўных вандроўнікаў мы і стварылі падзел «Едзем самі», які дазваляе запланаваць свой варыянт экскурсіі.

Такім чынам, мінулыя два дні мы правялі ў Браслаўскім раёне: трэба было дазняць 3D-туры для нацпарку «Браслаўскія азёры» і завяршыць маляваную карту «Друя турыстычная». Як звычайна, змесцаваліся ў аграсядзібе «Бярэжже» на ўскраіне Браслава.

Вось такі малюнак заўважыў на адчыненых дзвярах гаража. Мы расказвалі, якімі разнасоламі цешыць сваіх гасцей Алёна Селяхоў. На здымку падсушваецца кілбаса з бабра.

Яшчэ адна фатаграфія, якая, баюся, шмат чым не спадабаецца, але я фіксую жыццё такой, як яна ёсць: загінулы на дарозе янотападобны сабака. Здымак завецца «Апошняя ўсмешка», мне ён можа спатрэбіцца для ілюстрацыі праблемнага матэрыялу пра вялікую колькасць аварый, прычынай якіх з'яўляюцца якраз дзікія жывёлы.

Мы прыехалі ў Браслаў увечар, у мяне было пары гадзін на фотапаляванне.

Які корміцца лось сфатаграфаваны проста з машыны на нашай любай балацянцы недалёка ад Браслава.

З вышыні звер глядзеўся маленечкай мурашкай з ражкамі, але наблізіцца бліжэй да яго заміналі бярозы. Я вырашыў не рызыкаваць.

Аглядная кропка, з якой я амаль заўсёды бачу нейкую жывёлу. Гэтым разам на самай верхавіне кармілася казуля. На жаль, чырвонае вечаровае неба апынулася зусім з іншага боку, проста зафіксаваў казулю на ўзгорку. Хоць, пры жаданні, памяняць у фаташопе неба і зрабіць яго навальнічным ці вечаровым зараз не праблема, магчыма, некалі скарыстаюся гэтым сюжэтам.

Раніцай у асяроддзе ў нас была запланавана сустрэча са старшынём Друйскага сельсавета Міхалам Бакевічам. По дарозе пстрыкнуў ласіху на падлозе. Потым абмеркаванне макета карты. Міхал апынуўся вымагальным заказцам, папрасіў, каб пагляд на ўсе аб'екты на маляванай карце былі з аднаго ракурсу. А для гэтага некаторыя з іх трэба было перазняць. Энны лік часу пайшоў на ўзгадненне здымкі з памежнікамі. Гэта трэба, бо, нягледзячы на наяўны ў мяне дазвол Генштаба Міністэрства абароны на панарамную здымку ў Браслаўскім раёне, Друя знаходзіцца на самай мяжы. І трэба яшчэ ўзгадненне з Памежкамітэтам.

Я перафатаграфаваў старую польскую школу, новую школу, у якой знаходзіцца краязнаўчы музей, а заадно яшчэ раз пстрыкнуў і друйскія цэрквы, і касцёл – прыдадуцца некалі.

Па дарозе назад у Браслаў зрабіў панарамныя здымкі тых аб'ектаў, якіх раней не фатаграфаваў са шрубалёта ці з дапамогай квадракоптара.

Гэта самотны драўляны касцёл сярод поля недалёка ад вёскі Малькі.

Драўляны масток праз раку Друйка. З-за міні-ГЭС каля Друйска рака тут шырокая, атрымалася сапраўднае вадасховішча.

Возера Мядзведна і Дуброк, на якіх знаходзяцца платныя турстаянкі нацпарку «Браслаўскія азёры». Пэўна, якія адпачываюць нават і не здагадваюцца, што колер вады ў гэтых азёрах гэтак адрозніваецца.

Тут мне спадабалася маленькая хмурынка ў затокі. Будзь аблокі ярчэй, я б зрабіў кадр яшчэ цікавей, але прыроднаму фатографу даводзіцца працаваць з тым матэрыялам, які падае пэўная тэрыторыя, пара года, стан надвор'я.

Ізноў рака Друйка. У савецкія часы яна была вельмі папулярная ў турыстаў-воднікаў. Калі ўтока ракі апынулася на самай мяжы, маршрут памёр. Але Міхал Бакевіч хоча яго адрадзіць, думае цяпер над купляй байдарак, шукае ініцыятыўных людзей, хто мог бы ўзяць на сябе частку гэтага бізнесу. А яшчэ было развязана для папулярызацыі Друі арганізаваць там пленэр мастакоў, фатографаў і разцоў па дрэве. Зробім потам увесь час дзейную выставу, выпусцім камплект паштовак і даведнік.

Па абедзе мы планавалі ехаць у Мінск. Але ў небе з'явіліся казачныя аблокі, якія вымусілі мяне змяніць планы. Я паглядзеў па карце, выбраў найболей пераможныя месцы пры такім асвятленні і адправіўся вандраваць па раёне.

Паўвыспа на возеры Струста. З гэтай кропкі я яго яшчэ не здымаў.

Аднак не прайшло і паўгадзіны, як неба пачало зацягвацца навальнічнымі хмарамі. У такіх умовах можна праводзіць толькі тэхнічную здымку – я стаў фіксаваць Браслаўскія выспы і азёры, якія яшчэ не пададзены на «Планеце Беларусь». Цяпер у нас у падзеле «Выбітнасці» Браслаўскага раёна 114 аб'ектаў, пасля гэтага падарожжа стане на дванаццаць больш.

Выспа на возеры Снуды. Некалі на ім жылі людзі, цяпер знаходзіцца асада марскіх чаек.

Вечарам у мяне традыцыйнае фотапаляванне.

Як у грыбнікоў ёсць грыбовішчы, гэтак і ў мяне ў Браслаўскім раёне ёсць куткі, дзе імавернасць сфатаграфаваць ласёў ці казуль максімальная. Не падводзяць яны і гэтым разам.

Спачатку знаходжу які корміцца лася. Здымаю яго з узвышанасці даўгафокусным аб'ектывам.

Потым запускаю дрон і бачу, што поруч з ім знаходзіцца яшчэ і ласіха.

Відэа ласіхі ў мяне атрымалася цікавей. На ім выразна бачна, якой цяпер на поўначы Беларусі травастой. Ласіха бяжыць і нават не бачыць, што па шляху ў яе роў! Здымаю я і які ўцякае лася, магчыма, некалі гэтыя сюжэты будуць скарыстаны.

Чацвер, выязджаю на фотапаляванне ў 4.30. На балоце каларытны туман, але няма ласёў.

Лось-рагач корміцца на падлозе, але до яго метраў чатырыста. Пад'язджаю да поля з іншага боку, бачу яшчэ аднаго лася. Жыта па пояс, раса, штатыў, фотаапарат з вялікім аб'ектывам і масксетка. Я іду з-за горкі, спадзяюся ўстаць і зрабіць прыгожыя кадры. Разуваюся, каб быў мінімальны шум, і адразу ж успамінаю вясковае дзяцінства.

На жаль, мой марш-кідок не прыносіць жаданага выніку. Ногі адубелі, браслаўскае камяністае поле зусім не параўнальнае з нашым палескім. І лася ўжо няма…

Такое ў фотапаляванні бывае.

Спадзяюся, у наступны раз усё будзе лепш. Браслаўшчына падае шанцы кожнаму фатографу!