Элмар Эргер: Самае казачнае месца на зямлі мы знайшлі на поўначы Беларусі!

Нядаўна натыкнулася на некалькі цікавых пастоў у інстаграм, іх аўтар – Элмар Эргер, як напісана ў яго профілі, «вандроўнік, вольна які вандруе сем'янін. Чацвёра дзяцей. Выхаваны ў Аўстрыі. Асталяваўся ў Беларусі. Аматар бегу і халоднай вады, мысляр, пісьменнік».

Вось гэтыя пасты:

«Адкрыў самы паўночны ў Беларусі эспрэса-бар сусветнага роўня. Сацыяльнае дыстанцыяванне і кава ў лепшым выглядзе – у адным з найпрыгожых прыродных запаведнікаў Беларусі, «Чырвоным Бору». Разам з партнёрам Kitchen Coffee Roasters з Мінска і пекарам Тэрэзай з Нью-Ёрка мы прапануем фірмавую каву і лепшую выпечку. Наведайце «Чырвоны Бор» і нацешцеся свежым паветрам, найсмачным кавай і выпечкай.Вы знойдзеце нас у вёсцы Изубрыца, хата 9».

«…Кава – гэта не напой. «Давай вып'ем каве» азначае: раскажы мне свае гісторыі, адкрый ідэі, натхненне, мары, страхі, турботы. У гэтым сэнсе кавы з'яўляецца самым эфектыўным стымулятарам, які скарыстае чалавецтва. Чароўныя людзі заходзяць у наш эспрэса-бар, падзяляюцца з намі сваімі гісторыямі і выносяць з сабой некаторыя з нашых. Таму мы расстаёмся з прыемнымі ўспамінамі. Упэўнены, што ёсць мноства выдатных людзей, поўных каханні, і яны ўплятаюцца ў тканіну нашага жыцця».

«…Нашы найблізкія «суседзі» – 58 азёр, самых чыстых у Беларусі. Трасы для горных ровараў і пешаходныя сцежкі пачынаюцца проста ад нашага парога. «Чырвоны Бор» – фантастычны Сусвет для ўцёкаў з горада. Пакаштуйце ў нас сваю любую каву – і адпраўляйцеся ў дзікую прыроду!»

Traveling Elk – «Які вандруе лось»

Вядома ж, апынуўшыся ў Чырвоным бору, мы не змаглі праехаць міма ўнікальнага кафэ і зазірнулі ў Traveling Elk.

Элмар якраз сканчаў касіць траву на лужку каля хаты:

– Я зразумеў, што для жыцця ў вёсцы трымер – гэта важная дэталь, практычна статутная рэч. У кожнага сапраўднага мужчыны павінен быць трымер. Калі я яго набыў і навучыўся скарыстаць, то зразумеў, што я, нарэшце, тут свой на ўсе 100%! змаглі праехаць міма ўнікальнага кафэ і зазірнулі ў Traveling Elk.

Пляменнік былой гаспадыні хаты, Фядос з суседняй вёскі Доброплёсы, кіруе працэсам: «Здымай, потым заводзь! Уключыў, тады акей. Малайчына!» – і з захапленнем дадае: «Вось сіла волі, сапраўдны аўстрыец!»

Уся сям'я выбудоўваецца для здымка: сам Элмар, жонка Александрына і іх дзеці: дачка Тэрэза і сыны Даміян, Адрыян і Віўен. Тэрэза нарадзілася ў Нью-Ёрку, Даміян, як і Элмар, нарадзіўся ў Інсбруку, а Адрыян і Віўен – у Берліне.

У сям'і гавораць на беларускім, рускім, нямецкім і ангельскім.

«Я сам звычайна п'ю амерыкана, чорная кава. Без нічога, часам магчыма з мёдам. Каву нам дастаўляе кампанія Kitchen Coffee Roasters, якасны, добрага абсмажвання. Маем капучынатар, магу зрабіць капучына ці латэ. Фрэнч-прэс з Лондана – гэта мабільная машына-эспрэса, якую лёгка ўзяць з сабой, а выдае яна вельмі якасны прадукт».

Цікаўлюся ў Элмара назвай: «Які вандруе лось» ужо балюча ўпісваецца ў чырванаборскі антураж! Ён усміхаецца: ідэя нарадзілася яшчэ ў Берліне, калі яны планавалі бізнес з сябрам: « Я – Элмар, ён Крыстоф, разам першыя літары і склаліся ў elk, потым мы купілі хату на колах, і на ім таксама быў лось. І калі прыехалі сюды, то вырашылі, што Traveling Elk – гэта добрая назва! У гэтым ёсць мы…»

Памен гісторыямі

Александрына расказвае перш гісторыю іх сустрэчы з Элмарам, потым пра іх супольны выбар, пра «Чырвоны Бор». Мы дружна цешымся, знаходзячы з ёй усё больш агульных знаёмых – і гэта вельмі добрыя людзі, што зусім не дзіўна!

Пазнаёміліся Элмар і Александрына ў Мінску, на вуліцы Інтэрнацыянальнай, калі ён толькі прыехаў у Беларусь, дзе ўзначальваў прадстаўніцтва «Аўстрыйскіх авіяліній». І не казаў па-руску… Александрына заве дзень, калі гэта адбылося: 3 верасня, 16 гадоў таму назад. Праз тры гады згулялі вяселле. Пакалясілі па свеце, а пазалетась вярнуліся ў Беларусь.

Пад Мінскам, у вёсцы Мядухава Лагойскага раёна, у іх быў кавалачак зямлі і нават планы на сталую прапіску, але раптам спантанна вырашылі адправіцца ў «хаце на колах» на месяц у вандраванне па Беларусі.

– У нас не было выразнай мэты пераезду, але, на кожны выпадак, захапілі з сабой усё самае патрэбнае. Пабывалі на Браслаўшчыне, у Камарова, Друі, Наносах. Глядзелі, захапляліся, мелі зносіны. А прыехалі сюды, і сэрца завагалася: якое ж цікавае месца! Убачылі, што хата прадаецца, паглядзелі яго – і праз пару гадзін прынялі развязак. Уласна, факт «пераезду» адбыўся сам сабою. Калі аформілі ўгоду, Элмар радасна тэлефанаваў бацькам: «Я тут знайшоў Аўстрыю!», – а я тымчасам думала, што ніколі не ведала, што на маёй радзіме ёсць такія аўстрыйскія куткі. І візуальна, па ландшафце, і па ісце.

У чацвер у Верхнядзвінску атрымалі дакументы на хату, і тым жа вечарам ужо начавалі ў сваёй хаце. Былая гаспадыня Леанарда і яе дачка накрылі нам стол, было так прыемна. А яшчэ вельмі сімвалічна, што мы атрымалі ключы з рук апошняй сталай жыхаркі вёскі Изубрыца – астатнія тут скарыстаюць свае дома толькі як лецішчы. Пані Леанарда нас дабраславіла: «Мне гэта хата прынесла шмат добрага, хай і вам будзе тое ж!»

Элмар:

– Я раней чуў пра «Чырвоны Бор», але не меркаваў, што тут так пышнае. Я адразу ж адчуў гэта месца як зусім асаблівае. Нібы ў Зальцбургу, тут арыгінальныя хаты, з аканіцамі менавіта таго самага незвычайнага зялёнага колеру! Мне вельмі спадабалася, што мясцовы сабор драўляны і не пад нябёсы. Без гігантаманіі, вельмі інтэлігентна і люба.

Для нас з Александрынай гэта пышны кампраміс. Я – аўстрыец, яна – беларуска, і мы жывём у Беларусі з выглядам на Аўстрыю.

Вось так выглядае куток беларускай вёскі Изубрыца, якая так спадабалася Элмару з Александрынай…

Развязак «рабіць бізнес» у гэтым месцы прынялі калегіяльна, на сямейнай радзе. І зараз разам наводзім утульнасць на сваім кавалачку зямлі. Ужо распыталі мясцовых жыхароў, што трэба для зімы. Запасімся! Ёсць ідэя ствараць у нас на сядзібе невялікі музей сельскага побыту. Першыя экспанаты ў ім ужо ёсць. Гэта «лыжы», на якіх мясцовыя жыхары хадзілі па балоце.

Практычна насупраць нас змесцавана карчма турыстычнага комплексу «Чырвоны Бор», але мы ім не канкурэнты са сваім чаем-кавай. Наадварот, са сваёй спецыфікай і харызмай мы прыцягваем сюды іншых людзей. І будзем прыцягваць іх актыўней!

У трохстах метрах ад хаты Элмара і Александрыны знаходзіцца возера Изубрыца, на якім паляўнічай гаспадаркай «Чырвоны Бор» абсталявана мноства дармовых стаянак.

Вялікае поле за хатай жонкі Эргер таксама гатовы аддаць пад намётавы лагер. Хатняя выпечка – адказнасць старэйшай дачкі Тэрэзы. Дзяўчынка кахае выпякаць, абсталявала сабе стол і зараз эксперыментуе.

Александрына смяецца: «Таму булачкі ў нас не заўсёды, але мы над гэтым працуем».

Мы рассталіся з сям'ёй Эргер, але дагэтуль успаміны пра гэту сустрэчу выклікаюць у мяне цёплую ўсмешку. І так хочацца, каб жыццё ў Чырванаборскай пушчы для іх было шчаслівай!

Фігуркі беларускі і аўстрыйца, падораныя на вяселле і што аб'ехалі з гаспадарамі паўсвету, знайшлі сваё месца на сцяне старога-новага дома ў вёсцы Изубрыца. Хай гэты кудмень засцерагае інтэрнацыянальную сям'ю і іх новы бізнес!